La Chaux-de-Fonds is een stad van 38 000 inwoners en ligt op ongeveer 1000 meter hoogte in een groen hoekje in de Zwitserse Hoge Jura. Hij dankt zijn structuur, zijn uitzicht, een groot deel van zijn karakter en zijn bestaan als stad zelf aan de horloge-industrie. Zijn plattegrond in dambordvorm is het resultaat van een bewuste, idealistische stadsplanning die uit de Eeuw der Verlichting stamde en werd toegepast op de wederopbouw en de ontwikkeling van het dorp na de brand van 1794 die het helemaal in de as legde: La Chaux-de-Fonds is nu het belangrijkste 19de-eeuwse voorbeeld van coherente stadsplanning van heel Zwitserland.

Eind 19de eeuw werd de art nouveau onder invloed van de horlogemakers en hun handelsvertegenwoordigers in La Chaux-de-Fonds geïmporteerd, en ze kreeg meteen een ereplaats in de “metropool van het horloge”. Zo veroverden glasramen, tegels, versieringen van trappenhuizen, stucwerk, schrijnwerk en ijzerwerk de nieuwe bouwwerken.

Het was in de kunstschool van La Chaux-de-Fonds dat de art nouveau een origineel expressieterrein vond. Charles L’Eplattenier (1874-1946) was een kunstenaar die openstond voor de voorschriften van de art nouveau en tevens een enthousiast pedagoog was. Hij ontwikkelde een school met een tegelijk originele en ambitieuze aanpak. Zijn Cours Supérieur d’Art et de Décoration, die in oktober 1905 van start ging, wijdde enkele leerlingen van de Kunstschool, waaronder Charles-Edouard Jeanneret, de latere Le Corbusier, in de studie van de natuur in. De idee dat “alleen de natuur een inspiratiebron kan zijn,” leidde de jonge leraar en zijn leerlingen naar de studie van de regionale flora en fauna en de uitwerking van de specifieke stilistische taal die de “Style Sapin” werd genoemd. Samen boekten ze opmerkelijke resultaten met hun talrijke ontwerpen voor zowel publieke als private opdrachtgevers. Ze ontwierpen de meest uiteenlopende voorwerpen: horlogedozen, siervoorwerpen en zelfs architectuur, zoals het ontwerp van Villa Fallet in 1906. Van al deze werken is het Crematorium (1909-1910) het volmaaktste. Het geldt als het meesterwerk van deze intense periode van artistieke innovatie.

Door zijn geografische ligging bevond La Chaux-de-Fonds zich op het kruispunt van de Franse of Belgische art nouveau – met haar typische gekrulde lijnen – en de Duitse (Jugendstil) of Oostenrijkse art nouveau (Sezessionstil), die veel geometrischer was. 

“De basis van onze ornamentele studies blijft de den. Tijdens zijn hele ontwikkeling biedt deze boom eindeloze decoratieve mogelijkheden, zowel in zijn geheel als in zijn details. De grote steekdistel, de gentianen, enz., samen met onze Jura-fauna, vullen deze elementen rijkelijk aan.”